7 maart 2013

Bevestigingsleer

Anna-Terruwe‘Alleen met woorden het wezen van de bevestiging overdragen is een onmogelijkheid’, zei Anna Terruwe aan het einde van haar leven. Bevestiging speelt zich niet af in de wereld van het kennende intellect. Het is ‘fundamentele bestaansvervulling’ en dus alleen te kennen door het te ervaren.

Terruwe geloofde dat goedheid ons ‘thuisland’ is, onze innerlijke bron. Van daaruit zijn we ontvankelijk voor de goedheid van anderen en hebben we plezier in elkaar. We ontwikkelen ons als we elkaar ontmoeten en daarin ervaren dat we mogen zijn wie we zijn.

Terruwe noemde dat bevestiging. Als we onvoldoende bevestigd worden in wie we zijn, ontstaat een ‘frustratieneurose’: kwellende gevoelens van angst, onzekerheid, eenzaamheid, uitmondend in vervreemding, depressie of zelfs suïcide.

Al in het begin van haar carrière als psychiater werd Terruwe geraakt door zowel de kwetsbaarheid van haar patiënten als door het vertrouwen dat zij in haar stelden. Onder de kwetsbaarheid zag zij schoonheid en goedheid, die onder haar aandacht langzaam meer ruimte kregen.

Therapie is geen eenrichtingsverkeer dat effectief moet zijn, zo merkte zij, maar een affectieve relatie tussen een hulpzoekende en de hulpbiedende mens. Zo bouwde zij aan haar bevestigingstherapie, waarin mensen hun eigen waarde ontdekken in de ontmoeting.

Het tegenovergestelde van bevestiging is niet ontkenning, maar zelfbevestiging: het streven naar macht, rijkdom en imago, waar mensen uiteindelijk ongelukkig van worden. Terruwe ging gaandeweg zien dat ook een samenleving als geheel scheef kan groeien. Ze bekritiseerde onze westerse cultuur als een ‘cultuur van de zelfbevestiging’ en pleitte voor een mondiaal mensbeeld, waarin zowel materiële als psychische als geestelijke waarden worden erkend en ontplooid.

Op deze website kunt u – slechts in woorden – kennismaken met Terruwes gedachtegoed, dat nog steeds zowel vooruitstrevend als ouderwets is.