Ik heb de witte water-lelie lief,
daar die zoo blank is en zoo stil haar kroon
uitplooit in ’t licht.
Rijzend uit donker-koelen vijvergrond,
heeft zij het licht gevonden en ontsloot
toen blij het gouden hart.
Nu rust zij peinzend op het watervlak
en wenscht niet meer….
Frederik van Eeden
*
De waterlelie is in verschillende culturen een symbool van verlichting en een opengebloeid mens: alleen als de wortels diep in de bagger zijn doorgedrongen kan ze stralen. Anna Terruwe was zeer gehecht aan dit gedicht.
