Het woord crisis klinkt in onze oren als iets naars, maar dat is maar de helft van het verhaal. Dat besef ligt opgesloten in de Griekse krinein, de stam van het woord crisis: het is een moment van onderscheiding, een kans om pas op de plaats te maken, goed te kijken, keuzes te maken en verder te groeien.
Anna Terruwe zei het nog sterker: een crisis is ‘een punt van noodzakelijke wending’.
Al in de jaren zestig stelde de psychiater dat er een nieuwe tijd aan het aanbreken was. In de oude tijd waren we vooral bezig met onze lichamelijke menswording en met het materiële. In onze welvaartsmaatschappij is dat niet meer voortdurend nodig. Sterker nog: het is uiterst ongezond als we dat wel blijven doen. De voortdurende bevrediging van elk verlangen maakt ons verslaafd of labiel.
Terruwe hoopte dat wereldleiders – ze had persoonlijk contact met paus Paulus VI, premier Ruud Lubbers en kardinaal Alfrink – de mensheid zouden leiden in de verdere ontplooiing van de mens. Nu we ons – althans in het rijke deel van de wereld – niet meer druk hoeven te maken over ons overleven, kunnen we groeien in onze psychische en geestelijke groei: onze fundamentele verbondenheid met elkaar en met het hogere waar we deel van zijn.
*
Volgende keer: Culminatiepunt – desintegratie
Volg ons via Twitter of Facebook, of kom snel hier weerom.
